Analizując scenę 5 aktu II „Wesela” omów w kontekście ballady „Romantyczność” Adama Mickiewicza istotę aluzji literackiej.

            Aluzja literacka jest to świadome nawiązanie nie wprost- do innego powstałego wcześniej- tekstu literackiego w taki sposób, że tekst wcześniejszy staje się w pewnym stopniu składnikiem treści utworu nowszego. Autor późniejszego utworu posługuje się treścią innego tekstu, aby wyrazić swoje myśli; aluzja literacka jest, więc rodzajem środka literackiego powstającego, jako wynik relacji między twórczością dwóch autorów.

            Z takim zjawiskiem spotykamy się w scenie 5 aktu II w „Weselu” Stanisława Wyspiańskiego. Autor nawiązuje do ballady „Romantyczność” Adama Mickiewicza. Tematyką obu utworów jest wspomnienie zmarłej miłości przez młode wieśniaczki.

            W scenie 5 aktu  II w „Weselu” występują relacje między Marysia i Widmem, a świadkami. Konwersacja ma miejsce w chacie weselnej w Bromowicach Małych w nocy podczas wesela. Rozmowa między bohaterką a jej dawną miłością rozgrywa się w podświadomości dziewczyny, jest więc wewnętrznym monologiem. Widmo namawia Marysię by z nim odeszła w zaświaty. Ta jednak odrzuca go, czuje bijący od niego chłód „Nie chytaj sie moich wstąg, taki wieje trupi ciąg”. Uświadamia mu, iż go nie kocha, lecz za nim tęskni. Młoda wieśniaczka dowiaduje się o istnieniu życia pozagrobowego.  Scena 5 aktu II jest charakterystyką duszy bohaterki, ukazuje jej wewnętrzne pragnienia. Wyspiański polemizuje w niej romantyczną koncepcję miłości.  

Natomiast w balladzie Adama Mickiewicza „Romantyczność” występuje relacja między Karusią i Jaśkiem, oraz świadkami. Młoda wieśniaczka wypowiada monolog. Prosi ukochanego by ją ze sobą zabrał. Żali się na stosunek ludzi do niej: „Źle mnie w złych ludzi tłumie, płaczę, a oni szydzą; mówię, nikt nie rozumie; widzę, oni nie widzą!”. Mówi Jaśkowi, że za nim tęskni. Świadkami monologu Karusi są Starzec, lud wiejski i narrator. Starzec reprezentuje poglądy oświeceniowe. Twierdzi, iż istnieje tylko to, o czym możemy się przekonać, a dziewczyna zwariowała „Ufajcie memu oku i szkiełku, nic tu nie widzę dokoła”. Widzi ona bowiem coś, czego nie ma. Natomiast lud wiejski oraz narrator to przedstawiciele romantycznych poglądów. Wierzą dziewczynie oraz pragną udzielić jej pomocy: „Mówcie pacierze! - krzyczy prostota- Tu jego dusza być musi. Jasio być musi przy swej Karusi, on ją kochał za żywota!".  Narrator wierzy w życie pozagrobowe: „Czucie i wiara silniej mówi do mnie niż mędrca szkiełko i oko”, co jest dowodem na to, jakie poglądy wyznaje. Ballada „Romantyczność” służy romantycznej koncepcji poznawania oraz romantycznej koncepcji miłości. 

Oba utwory połączone są ze sobą tematyką, którą jest wspomnienie utraconej miłości w wyniku śmierci ukochanego, oraz to, iż głównymi bohaterkami wypowiadającymi się w utworach są młode wieśniaczki. Wyspiański niewątpliwie w „Weselu” nawiązuje do dzieła Adami Mickiewicza pt. „Romantyczność”.